sierpień, anno domini 2009
Granica Szwecji i Norwegii na szerokości geograficznej Narviku ma wyraz nie tylko symboliczny. Krajobraz zmienia się tu gwałtownie, podobnie paletą barw aż po temperaturę i pogodę. Łagodny lesisty teren ustępuje miejsca granitowym górom. Gęsto rozsiane jeziora kontrastują z bielą zalegającego w wyższych partiach śniegu.
Podziwiamy urokliwe, kolorowe, norweskie domki, wciśnięte pomiędzy szary granit skał a ciemny granat jezior.
Przełęcz graniczna upamiętnia wydarzenia z kwietnia '40 roku - bitwę o Narwik z udziałem polskich żołnierzy.
Droga prowadzi nas w dół aż nad sam fiord gdzie na przeciwległym brzegu uśmiechają się do nas usiane lodowcami góry. Biwak na wyrwanym morzu skrawku piaszczystej łąki. Rano woda podchodzi blisko namiotu a my obserwujemy dwa, prawie synchronicznie pojawiające się w niej kształty - orki?
Morze gór
Pominąwszy Narwik kierujemy się na północ półwyspu Lofoty. Poranek raczy nas niepowtarzalnym połączeniem słońca i unoszącej się nad wodą mgły. Raz po raz dostrzegamy w niej niezliczone, ostre kształty, ponurych, skalistych i wyrastających prosto z morza olbrzymów.
Niekończące się mosty i wijąca się serpentynami, wąska trasa prowadzi nas przez tą piękną okolicę. Wybieramy lokalne drogi, najbliżej morza, odkrywamy skarby tej ziemi raz po raz zatrzymując się z zachwytem.
Nasz lancerek płoszy wielkiego orła przechadzającego się po plaży, ciężkie i powolne uderzenia skrzydeł unoszą ogromnego ptaka w stronę jego skalistego królestwa.
Skarbem kolejnego cypelka okazuje się porzucony przez fale wrak rybackiego kutra. Ścieżka do niego prowadzi przez pastwisko, a częściowo przez plażę. Plaża podczas odpływu zamienia się rolą z pastwiskiem, zdziwione nami owce biegają kompletnie nie zwracając uwagi na sięgającą im o kolan morską wodę.
Kolejna plaża jest już tylko dla nas. Połączenie barw lazurowej wody ze złotym piaskiem (jak się potem okazuje - masą pokruszonych drobno muszelek).
W zestawie dostajemy jeszcze widok na skalisty grzebień na horyzoncie i chłodny oddech granitowych ścian za naszymi plecami. Staramy się pogodzić ze sobą lazurowe złudzenie i arktyczną temperaturę wody. Pomaga nam słońce i Pablo gotujący smaczny obiad.
Kraina wielorybów
Kontynuując na północ docieramy do Andenes, dalej już tylko może - kraina wielorybów. Tutejsza przystań portowa organizuje tzw. "whale safari" dając ludziom 100% gwarancję spotkania wielorybów (jeśli się nie uda, to próbujesz do skutku, max 2;) Nasze portfele nie kwalifikują nas do grupy tych szczęśliwców, za to korzystamy z ich dorobku oglądając przepiękne zdjęcia podglądanych waleni.
Na południe!
Wiatr i uczucie, że dotarliśmy do najdalszego punktu naszej wycieczki rozpoczynają nasz powrót do domu.
Ostani na Lofotach nocleg przepełnia nas zachwytem. Wśród nadmorskich skał wcinających się w morzę wąskim cyplem znajdujemy porośniętą mchem polankę. Widoki na morze i zachód słońca są tak piękne, że wydają się być ulotne i nietrwałe.
Ale słońce na Lofotach zachodzi długo i przez kilka godzien złoci horyzont swoim blaskiem. Biegamy ze skały na skałę, odkrywając za każdym razem coś piekniego. Szukamy muszelek, krabów, morskich skarbów. Potem ze zdziwieniem natrafiam na piękne muszle leżące we mchu na pobliskich, wysokich skalnych pułkach. Prawdopodobnie te piękne okazy wybrały lokalne ekspertki - mewy. Przynosząc w spokojne miejsce swój posiłek rozbijają twarde skorupki o skały.
Koło podbiegunowe
Tym razem nie dało się nie zauważyć... Znaki i informacje a w końcu wieelki plac parkingowy i godny pomnik symbolizuje przekroczenie tej magicznej granicy - 66°33'39"N. Wokoło las kamiennych, pamiątkowych kopczyków, tablica z czerwoną gwiazdą Rosyjskich żołnieży walczących tu z Niemvcami, sklep z pamiątkami, zimno i jedziemy dalej.
Droga Transatlantycka
Następnego dnia prom z Lodingen do Hamaroy pozwala zaoszczędzić kilkaset kilometrów. Smutne uczucie kończącej się przygody rozwesela nam pomysł odwiedzenia Drogi Troli.
Na górze miła niespodzianka, w sklepiku z uroczymi norweskimi pamiątkami - Polak,o! Na dodatek pracujący a nie turysta... potem jeszcze jeden, i jeszcze jeden ...hmm.
Serpentyny orłów to dopiero początek, za przełączą kolejna dawka wrażeń. Droga prowadzi raz w gorę raz w dół niezliczoną ilością zakrętów i pięknych widoków.
Geiranger
Trasa na południowy wschód w kierunku na Lom prowadzi nas wśród przepięknego krajobrazu. Bez wielkiego żalu gubimy się to to, to tam, za każdym razem odkrywając nowe piękne miejsca. Droga przez noc i krótki postój na sen w przydrożnej zatoczce. Docieramy do głównych dróg prowadzących na południe, wokół Oslo i Goteborg przemykamy obwodnicami. Naszym celem jest Malmo i dalej Ystad, skąd odpływa nasz prom. Minąwszy miasto w środku nocy szukamy kawałka bałtyckiej plaży.
Gdy nadchodzi czas odjazdu pogoda nagle zmienia się i do auta pomykamy w strugach niespodziewanego, rzęsistego deszczu. Chwile potem wszystko wraca do normy a my rozglądamy się za odpowiednim terminalem promu z napisem Polferries. Na promie już trochę jak w domu, za barem pełnym tirowców polski barman dobrze rozumiejący naszą sytuację. Promocyjna cena piwka Hevelius wprowadza nas w doskonały nastrój.
Powrót przez Świnoujście (rybka..a może dwie:), Niemcy i do Wrocławia. Potem jeszcze Olkusz gdzie zostawiamy Martę, pożegnanie w Krakowie i dalej na południe w kierunku Orawy już tylko ja i Pablo. Transportowani przez cierpliwego Sima napotykamy kolejne przygody... z końcówką układu wydechowego z trudem wpakowaną do bagażnika, mkniemy dalej ku nieuniknionemu końcowi wyprawy naszych marzeń.
Pozostałe zdjęcia:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz